Hazır giyim sektöründeki fiyat artışları vatandaşı canından bezdirirken, Osmaniye’nin dar sokaklarındaki terzi dükkanlarında ütü buharları yeniden yükselmeye başladı. Bir dönem "hazırın" gölgesinde kalan mahalle terzileri, şimdilerde en yoğun günlerini yaşıyor. Ancak bu parıltılı dönüşün ardında, mesleği devredecek kimsenin olmamasının verdiği derin bir burukluk saklı.
Etiketlerden Kaçan Terziye Sığınıyor
Mağaza vitrinlerindeki dört haneli rakamlar, vatandaşı "al-at" kültüründen "onar-giydir" kültürüne zorunlu bir dönüşe itti. Osmaniyeliler artık yeni bir pantolon almak yerine, dolabın derinliklerinde bekleyen eski kıyafetlerini poşetleyip mahalle terzisinin yolunu tutuyor. Bir zamanlar sadece paça daraltmak için kapısı çalınan ustalar, şimdilerde adeta birer "yenileme mühendisi" gibi çalışıyor. Ceketler daraltılıyor, astarlar yenileniyor, "modası geçti" denilen her parça usta ellerde yeniden hayat buluyor.
"Yama" Artık Bir Ayıp Değil, Tercih
Şehirdeki iş hacminin son birkaç ayda iki katına çıktığını belirten emektar ustalar, "Yama dönemi geri döndü" diyor. Sadece tadilat değil, kumaşını alıp gelenlerin sayısı da azımsanmayacak boyutta. Vatandaş, kaliteli bir kumaşla terziye diktirilen kıyafetin, hazır giyimdeki fahiş fiyatlı ürünlerden daha dayanıklı ve ekonomik olduğunu yeniden keşfetmiş durumda.
İş var, Çırak Yok!
Ancak bu ekonomik canlanma, madalyonun sadece bir yüzü. Osmaniye'nin emektar terzileri, işlerin yoğunluğundan memnun olsa da dükkandaki sessizlikten dertli. Eskiden dükkan önlerinde iğne-iplik koşturan, ustasının eline bakan o meraklı çocuklar artık yok.
"İşimiz hiç olmadığı kadar çok, ama bu makası yarın kime bırakacağız bilmiyoruz," diyen ustaların yüzündeki ifade, mesleğin geleceğine dair bir uyarı niteliğinde. Osmaniye'de terzilik, bir yandan tarihinin en parlak dönemini yaşarken, diğer yandan "son temsilcilerini" ağırlıyor olmanın sancısını çekiyor. Zanaat geri döndü, ancak onu geleceğe taşıyacak olan o genç eller hala kayıp.
